خوابیدن بیشتر از ۷-۸ ساعت در شب یا کمتر از آن می‌تواند برای سلامتی‌تان مضر باشد، با این نکته که محققان می گویند خوابیدن بیش از حد مضرتر از خیلی کم خوابیدن است. تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری شده از ده‌ها مطالعه‌ی انجام شده روی بیش از ۳ میلیون نفر به این نتیجه دست یافته است که خودگزارشی مدت زمان خواب خارج از زمان ۷-۸ ساعت خواب شبانه (بیشتر از این مدت یا کمتر از آن) با خطر بالای مرگ و بیماری‌های قلبی و عروقی در ارتباط است.

مطالعه‌ی دانشمندان دانشگاه کیلی در بریتانیا که در ژورنال انجمن قلب امریکا چاپ شد، به این نتیجه دست یافته است که بین مدت زمان خواب و مرگ رابطه‌ی J شکلی وجود دارد. همین رابطه در ارتباط با بروز بیماری‌های قلبی و عروقی نیز دیده شد.

نویسندگان می‌گویند یافته‌های‌شان نشان داده‌اند که خوابیدن بیش از ۷-۸ ساعت در مقایسه یا کمتر خوابیدن “ممکن است با درجه متوسطی از آسیب همراه باشد”.

رابطه J شکل نشان داد که اندازه‌ی ریسک با بیشتر شدن مدت زمان خواب افزایش می‌یابد. به عنوان مثال، خوابیدن به مدت ۹ ساعت ۱۴ درصد ریسک مرگ بالاتری دارد، درحالی‌که ۱۰ ساعت خواب در شب، این ریسک را به عدد ۳۰ می‌رساند.

همچنین نتایج نشان دادند که خواب کم کیفیت به ۴۴ درصد ریسک بالاتر بیماری‌های عروق کرونر قلب در ارتباط است.

در این مطالعه، محققان تشریح کرده‌اند که با وجود این‌که شواهد پیشرونده‌ای در حمایت از این ایده وجود دارد، راهنمای کنونی برای کاهش ریسک بیماری‌های قلبی و عروقی توصیه‌های محدودی درباره‌ی مدت و کیفیت خواب داشته‌اند.

اخیرترین راهنمای بنیاد خواب ملی امریکا، ۷-۹ ساعت خواب در شب را برای بزرگسالان ۲۶-۶۴ سال، و ۷-۸ ساعت خواب را برای مسن‌ترها پیشنهاد کرده است.

این محققان برای مطالعه‌ای که انجام دادند از ۷-۸ ساعت خواب به عنوان مبنا برای نتایج مختلف استفاده کردند.

آن‌ها اشاره کردند با وجود این‌که مطالعات پیشین به بررسی رابطه‌ی بین ساعات خواب، مرگ، و بیماری‌های قلبی و عروقی پرداخته‌اند، ولی تأثیر هر ساعت افزایش یا کاهش این میزان خواب را بر این رابطه ارزیابی نکرده‌اند. همچنین، هیچ یک از آن‌ها تأثیر کیفیت خواب را بررسی نکرده‌اند.

آن‌ها گفتند که یافته‌های‌شان قابل توجه هستند چرا که مشکل بیشتر خوابیدن را برجسته کرده‌اند نه کمتر خوابیدن، و هرچه مدت زمان خوابیدن بیشتر باشد، شدت مشکلات بیشتر خواهد بود. آن‌ها همچنین اشاره کردند که مطالعه‌ی آن‌ها نخستین آزمایشی است که کیفیت خواب را به‌عنوان یک فاکتور خطر برای بیماری‌های عروق کرونر قلب معرفی کرده است و می‌گوید شایسته است پزشکان “عدم خواب عمیق” را، که موجب سرحال بیدار نشدن باشد، در زمان ارزیابی بیماران‌شان مورد توجه قرار دهند.